FAQ

Czy autyzm to choroba?
Autyzm określa się jako zaburzenie rozwoju i jest to coś zupełnie innego niż choroba. Deficyty, które pojawiły się we wczesnym okresie rozwojowym, będą zaburzonej osobie towarzyszyły całe życie. Wraz z jej indywidualnym rozwojem ulegną przemianom, ale będą obecne.

Czym różni się autyzm, zespół Aspergera od zaburzeń ze spektrum autyzm?
Zaburzenia autystyczne mają bardzo zróżnicowany charakter, nie tworzą jednolitego obrazu co do symptomatologii i głębokości zaburzeń. Dlatego też coraz częściej używa się określenia „spektrum zaburzeń autystycznych” w odniesieniu do autyzmu i pokrewnych zaburzeń.

Czy autyzm może zostać wykryty u jeszcze nienarodzonego dziecka?
Na chwilę obecną, nie jest możliwe wykrycie autyzmu u nienarodzonego dziecka, ani też w pierwszych miesiącach jego życia. Wiedza w tym zakresie jest ciągle uzupełniana o najnowsze badania.
Aktualnie diagnoza stawiana jest przez grupę specjalistów, na podstawie zachowania dziecka. Coraz częściej zdarza się, że dzieci diagnozowane są wcześnie – już ok. 2 roku życia. dziecka.

Jaka jest przyczyna autyzmu?
W dalszym ciągu przyczyny jego powstawania nie są dostatecznie poznane. Wiadomo, że nie ma jednej przyczyny wystąpienia autyzmu. Uważa się, że objawy autyzmu są spowodowane nieprawidłowym rozwojem funkcjonowania mózgu już w okresie wczesnego dzieciństwa.
U każdego dziecka może być inny zestaw czynników, który prawdopodobnie przyczynił się do rozwoju tego zaburzenia Znaczenie mogą mieć tutaj czynniki genetyczne, infekcyjne, nieprawidłowości w przemianach metabolicznych czy zaburzenia okresu ciąży i porodu.

Czy autyzm dotyka głównie chłopców?
W chwili obecnej zdecydowanie częściej diagnozowani są chłopcy. Literatura wskazuje, że chłopcy zapadają na autyzm 4-krotnie, a według najnowszych szacunków prawie 6-krotnie częściej niż dziewczęta.

Czy w jednej rodzinie może być więcej niż jedno dziecko z zaburzeniami ze spektrum autyzmu?
Stosunkowo rzadko zdarza się, że w jednej rodzinie może być dwoje lub więcej dzieci z zaburzeniami ze spektrum autyzmu. Wiadomo, że autyzm w pewnym stopniu wiąże się z dziedzicznością np. u bliźniąt jednojajowych dużo częściej obydwoje dzieci ma autyzm niż u bliźniąt dwujajowych. Dokładne mechanizmy dziedziczenia jednak nie są znane.

Czym od autyzmu różni się zespół Aspergera?
Zespół Aspergera charakteryzuje się deficytami w zakresie komunikacji niewerbalnej, w interakcjach społecznych i wyobraźni, przy jednoczesnym prawidłowym rozwoju mowy i dobrze rozwiniętych zdolnościach poznawczych. W autyzmie zaś sfera poznawcza, jak i rozwój mowy jest opóźniony.

Jakie zaburzenia mogą towarzyszyć autyzmowi?
U osób z autyzmem stwierdza się wiele problemów natury medycznej i zaburzeń psychiatrycznych. Dotyczy to przede wszystkim zaburzeń trawiennych , immunologicznych i epilepsji. Jest także wiele informacji na temat zaburzeń snu, lęku oraz zburzeń nastroju. Badania pokazują, że dzieci i młodzież z zespołem Aspergera lub z autyzmem przejawiały znacznie wyższe niż grupa kontrolna wskaźniki uogólnionego lęku, depresji i ADHD.

Jakie są metody terapii autyzmu?
W terapii autyzmu wykorzystywane są różne metody. Niektóre z nich są stosowane jako podstawowe metody terapii, inne zaś jako wyłącznie uzupełnienie. Najpopularniejsze metody terapii to: Metoda behawioralna, Holding – metoda wymuszonego kontaktu, Metoda Opcji, Metoda Felicji Affolter, Zmodyfikowana Metoda Dobrego Startu, Integracja Sensoryczna, Metoda Weroniki Sherborne – Ruch Rozwijający, Metoda Dennison, Programy Aktywności Knillów, Program TEACCH, Program Zastępowania Agresji, Metoda Stymulacji Seryjnych Powtórzeń Ćwiczeń, Dogoterapia, Metoda Snoezelen, EEG Biofeedback, Program Rozwoju Relacji – RDI, Program HANDLE, terapia logopedyczna.
Terapia pomaga dziecku rozwijać jego potencjał, pokonywać trudności (zwłaszcza w rozwoju społecznej i komunikacji) i uczyć się umiejętności kluczowych dla jego wieku.

Kiedy najlepiej rozpocząć terapię?
Liczne badania oraz nasze doświadczenia potwierdzają, że im wcześniej rozpoczniemy kompleksową pracę z dzieckiem, tym większe efekty można osiągnąć. Jeśli zaczniemy pracę z dzieckiem w wieku 2,5 lat to z dużą dozą prawdopodobieństwa osiągniemy znacznie lepsze efekty, niż jeślibyśmy zaczęli pracę z tym samym dzieckiem np. w wieku lat 5. Wczesne rozpoczęcie terapii zapobiega powstawaniu wtórnych nieprawidłowości oraz daje możliwość wyposażenia rodziny w niezbędne umiejętności.

Czy warto wprowadzać zmiany w diecie?
Autyzm uznawany jest za złożony problem, dlatego też powinniśmy działać na wielu płaszczyznach. Wśród stosowanych interwencji bywa także postępowanie dietetyczne. Wprowadzenie na własną rękę najbardziej popularnych diet to bardzo uproszczony sposób postępowania, który może prowadzić do wielu pomyłek, dlatego też wprowadzając zmiany w diecie powinniśmy skonsultować się ze specjalistą. Wiele dzieci autystycznych ma alergię pokarmową, wziewną, na pleśń. Te reakcje alergiczne zakłócają równowagę immunologiczną i mogą powodować zapalenia, w szczególności jelit. Alergie nie powodują autyzmu, ale nieleczone mogą nasilać problemy jelitowe, niekorzystnie wpływać na zachowanie, powodować dyskomfort, dziwactwa, oraz zaburzenia snu.

Gdzie mogą się uczyć osoby z autyzmem?
Większość osób z autyzmem może uczyć się w szkole. Mogą uczęszczać do klas integracyjnych lub specjalnych w szkołach ogólnokształcących, integracyjnych lub specjalnych. Treści i formy nauczania powinny być dostosowane do ich indywidualnych możliwości osoby z zaburzeniem ze spektrum autyzmu.

Jakiego wsparcia potrzebują, żeby móc się efektywnie uczyć?
Każdy uczeń z autyzmem powinien uczyć się w oparciu o indywidualny program nauczania dostosowanego do jego potrzeb i możliwości. Dobrze, gdy w szkole – zwłaszcza w klasach integracyjnych zorganizowana jest zindywidualizowana pomoc nauczycieli wspierających oraz asystenta, którzy pomagają uczniom z autyzmem zrozumieniu poleceń i zadań, a także w komunikacji z nauczycielami oraz kolegami i koleżankami.

Czy są szczególnie uzdolnione?
Niektóre osoby z autyzmem mają szczególne uzdolnienia. Mogą mieć np. ogromną łatwość uczenia się języków obcych, znakomicie rysować, czy robić skomplikowane obliczenia. Geniuszy (czyli osób z IQ powyżej 149 w pomiarze skalą Wechslera) wśród osób z ASD jest prawdopodobnie tyle samo, co w populacji ogólnej. Rozkład ilorazu inteligencji w populacji jest stały i dotyczy tak samo osób z ASD, jak i innych. Z całą pewnością osoby z ASD mogą osiągnąć mistrzostwo w jakiejś dziedzinie. Wynika to z trzeciego kryterium diagnostycznego – zaburzeń wzorców zainteresowań. Wąskie zainteresowania mogą stać się podłożem sukcesu, o ile, także przy wsparciu otoczenia, zostaną dobrze ukierunkowane.

Czy osoby z autyzmem są niepełnosprawne intelektualnie (upośledzone umysłowo)?
Diagnoza autyzmu nie oznacza, że dotknięta nim osoba jest niepełnosprawna intelektualnie. Te zaburzenia mogą, ale nie muszą ze sobą współistnieć ze sobą. Osoby z autyzmem w odmienny sposób odbierają i przetwarzają informacje, ale mogą mieć przy tym iloraz inteligencji w granicach normy.

Czy to prawda, że dzieci z autyzmem nie przytulają się?
To mit. Wiele dzieci autystycznych lubi się przytulać się do rodziców, dziadków lub terapeutów. Niekiedy ze względu na zaburzenia sensoryczne mogą unikać przytulania, (co nie oznacza, że nie odczuwają potrzeby bliskości), bądź robić to z bardzo dużą siłą.

Jak się komunikować z osobami z zaburzeniami ze spektrum autyzmu?
Osoby ze spektrum autyzmu często potrzebują wsparcia w rozpoczęciu i podtrzymaniu rozmowy. Sposoby porozumiewania się zależą w dużej mierze od stopnia trudności danej osoby. Komunikowanie wspomaga się najczęściej przez używanie obrazków i przedmiotów.

Co robią dorośli z autyzmem? Czy dorosły z autyzmem może żyć samodzielnie?
Osoby dorosłe z autyzmem to bardzo różnorodna grupa. Są wśród nich osoby, które funkcjonują bardzo dobrze (zespół Aspergera wiąże się z lżejszym natężeniem cech autyzmu) i często prowadzą niezależne życie, zakładają rodziny. Duża grupa dorosłych z silniejszymi objawami autyzmu, ma większe trudności z uniezależnieniem się i pracą. W grupie dorosłych osób z autyzmem są też osoby z głębokimi zaburzeniami, które uniemożliwiają im samodzielne życie, te osoby wymagają stałej opieki innych.